Operacje tankowania samolotów, a także roztankowywania (spuszczania paliwa ze zbiorników) mają krytyczne znaczenie pod względem bezpieczeństwa i kosztu związanego z postojem samolotu. Tankowanie współczesnych samolotów cywilnych i wojskowych przebiega najczęściej metodą ciśnieniową, gdzie wąż z odpowiednim złączem podpięty jest szczelnie do złącza zbiornika (małe samoloty tankowane mogą być bezciśnieniowo pistoletem nalewczym przez wlew zbiornika). Do tankowania stosowane są autocysterny – dystrybutory, wyposażone w pompy, filtry, układy pomiarowe i węże. Duże lotniska wyposażone są w podziemne rurociągi paliwowe doprowadzające paliwo do hydrantu w studzience w nawierzchni lotniska. Tankowanie odbywa się za pomocą agregatu – dystrybutora podłączonego jednym wężem do podziemnego hydrantu, a drugim do zbiornika samolotu. Często węże nawinięte są na specjalne bębny. Stosowane są również platformy podnośnikowe. Węże do tankowania ciśnieniowego stosowane na lotniskach muszą bezwzględnie spełniać wymagania podane w normach, większe niż dla standardowych przemysłowych węży do paliwa. Charakteryzują się m.in. wysokim ciśnieniem roboczym 20 bar, wysoką odpornością na paliwo lotnicze, nie powodują zanieczyszczenia paliwa, posiadają odpowiednią odporność na ścieranie, starzenie, załamywanie czy delaminację – separację warstw węża. Podstawowym wymaganiem są również własności elektryczne – bezpieczne rozpraszanie ładunków elektrycznych, uzyskane poprzez antystatyczną, przewodzącą gumową warstwę zewnętrzną lub wbudowane linki miedziane. Końcówki do węży do tankowania montowane są najczęściej aluminiowymi obejmami skorupowymi, a wszystkie gotowe przewody podlegają testowaniu ciśnieniowemu i pomiarom rezystancji elektrycznej.